Anita werkt sinds april als zorgassistent in één van de kleinschalige woningen bij Maria-Oord. Ze kende het huis en de bewoners al een beetje, want ze had hier drie maanden als schoonmaker gewerkt bij GOM. En ook toen danste en zong ze al met de bewoners.
De collega’s van de zorg hebben Anita zelf gevraagd om te solliciteren op de functie van zorgassistent. Net als haar collega’s geeft Anita een mooie invulling aan de visie van Careyn: ze is nieuwsgierig naar wie de bewoners zijn, wat hen boeit en wat belangrijk voor hen is. Ze is nabij, een herkenbare houvast voor de bewoners van de woning. En ze werkt er bewust aan dat mensen het fijn hebben; dat ze zich geborgen voelen. Zo heeft ze al na een paar dagen bewust de tafelindeling verandert. Anita heeft zich verdiept in wat mensen vroege voor werk deden, hoe zij hun dagen invulden, wat ze hebben meegemaakt en waar ze zijn geboren en opgegroeid. Ze weet daardoor welke mensen een klik met elkaar hebben. Die mensen laat ze tegenover elkaar plaatsnemen aan de eettafel. Het ontbijt gebeurt namelijk gezamenlijk. Door de nieuwe tafelschikking ontstaan er mooie interacties. En het is gezellig. Anita werkt zelf natuurlijk ook mee aan die gezelligheid.
Voor die ene meneer is etiquette heel belangrijk. Hij is altijd als een echte heer door het leven gegaan en ergert zich aan een mevrouw die met haar handen eet. Totdat Anita uitlegt dat haar handen niet meewerken om een vork vast te houden. Dat helpt. Anita maakt graag lekkere dingen. Omeletjes bijvoorbeeld. En die maakt ze dan ook meteen voor de bewoners van het huis ernaast, want daar is nog geen zorgassistent. Daar hobbelt ze ook regelmatig naar binnen en ook daar wordt ze herkend. Haar verwenbroodjes zijn namelijk al beroemd: "Broodje pindakaas met een beetje hagelslag, want dat staat zo vrolijk".
Een mevrouw die net nieuw is in de groep keek eerst de kat uit de boom. Ze zei niets tegen Anita, maar volgde haar wel met haar ogen. Toen begon ze voorzichtig te praten: “Wil je mij naar kapper brengen? Daar moet ik om half elf zijn, dus ik zou graag om tien over tien weg willen gaan”. Het ijs was gebroken. Drie andere dames in een rolstoel geeft ze regelmatig een snipperdag. “Zullen we vandaag eens helemaal niets doen? Geen was, niet koken, gewoon helemaal niets.” Volgens Anita kunnen ze daar enorm van genieten. Terwijl een andere meneer het juist weer fijn vindt om taken te krijgen, zoals tosti’s maken. Anita doet er dan eentje voor, en dan weet meneer het weer zelf. Ook ruimen ze de tafel samen af en zorgen ze er voor dat alles in de vaatwasser terecht komt.
In haar eerste werkweek heeft Anita meteen een oproep gedaan bij de Servicelijn van Radio-M Utrecht. Ze had gevraagd om boeken uit de jaren ’50, ’60, en ’70. Daardoor zijn er nu boeken van Rien Poortvliet en boeken over oude televisieprogramma's. De bewoners zingen samen de liedjes die daarbij horen. “Dat vinden de mensen dus geweldig”, aldus Anita. De televisie zet zij zelden aan, maar zoekt liever een YouTube-kanaal met oude muziek. “Muziek van nu interesseert de mensen niet", legt Anita uit. Daarbij verschilt de muzieksmaak trouwens enorm per woning: in het ene huisjes zijn de mensen gek op volksmuziek, schlagers en Nederlandstalige muziek; in de woning ernaast gaat de voorkeur uit naar klassieke muziek en jazz. “Maar als er gezongen wordt, dan doet iedereen graag mee”, glimlacht Anita.
Zo zijn er mensen die van kunst houden, die bladeren in de kunstboeken. En een ander is een buitenmens en kijkt graag plaatjes in Landleven. Ook neemt Anita elke dag de krant mee, want er is een bewoner die de krant helemaal uitspelt. Een andere meneer is weer gek op sport. Anita schrijft voor hem op hoe laat zijn favoriete programma op televisie komt.
Hoe lukt het Anita om zich zo goed in te leven op de mensen? “Ik heb een hele diverse achtergrond. Zo heb ik een eigen café gerund, heb trouwreportages gemaakt en in de catering gewerkt. Ik hou van mensen. Ik wist alleen nog niet dat ik ook van oudere mensen hield”, vertelt Anita. Eigenlijk is Anita ook geen ochtendmens, maar staat wel elke dag om zes uur op. Ze leest dan op haar gemak de krant, laat de hond uit en dan begint ze om acht uur met veel plezier aan haar dienst. Elke dag, behalve in het weekend. “Maar ook in het weekend denk ik stiekem weleens: hoe zou het nu met hun zijn?”.
Gepubliceerd op 26 maart 2019